بررسی امکان کاربرد قراردادهای بی.او.تی در ساخت راه های شریانی کشور

در سالهای اخیر با توجه به بحران اقتصادی در سراسر دنیا و به فراخور آن در جامعه در حال توسعه ایران، کمبود بودجه و نقدینگی دردسترس دولت سببکندی و یا توقف بسیاری از پروژه های مهم کشور مانند پروژه قطار سریع السیر تهران، قم، اصفهان شده است. این امر نه تنها باعث برهم خوردگی دخل و خرج بخش خصوصی و کاهش توانایی این بخش بلکه باعث بروز بی اعتمادی سرمایه گذاران به پروژه های ملی و سوق نقدینگی آنان به بانک ها و موسسات مالی می گردد. در این شرایط قراردادهای بی.او.تی به لحاظ امکان ساخت و راهاندازی زیرساخت های اساسی موردنیاز جامعه از یکسو دارای بار مالی برای دولت نبوده و از سوی دیگر امکان سودآوری در سال های آتی (بلندمدت) را فراهم می آورند. در این پژوهش با استفاده از نتایج پژوهش دیگری از محققان که نشان دهنده قابلیت ایجاد مسیر شریانی موازی برای کریدورهای تهران – قم و مشهد- قوچان می باشد،. این پژوهش نشان میدهد پروژه احداث بزرگراه تهران – قم بطول 92 5 کیلومتر، به ازای مبلغ عوارضی در سال پایه مطالعات برابر 30000 ریال، بدون مشارکت دولتی دارای بازگشت سرمایه جذابیت لازم جهت احداث به روش بیاوتی می باشد.

کلیدواژه ها:

قرارداد بی.او.تی ، بزرگراه ، بزرگراه تهران - قم