بررسی مفهوم مقرنس درمعماری وتاثیرآن برزیباسازی مساجددوره صفویه

دوره صفوی راعهد هنر طلایی ایران میگویند که به راستی این نام گذاری درمورد هنرهای تزیینی ازجمله مقرنس مصداق دارد.دراین دوره هنردارای صلابت و یکپارچگی منحصربه فردی است که در دوران پس از صفویه کمتر به چشم میخورد.یکی ازعناصر تزیینی در این دوره که مقام مهمی در زیباسازی مساجد را به عهده دارد که اغلب با موزاییک و کاشی صورت می گرفت مقرنس می باشد.مقرنس که شباهت زیادی به لانه ی زنبور دارد در بنا به شکل طبقاتی که در روی یکدیگرساخته شده برای آرایش بنا یا تبدیل آن ازشکلی هندسی به شکل هندسی دیگر به کار میرود. مقرنسکاری یکی از عناصر مهمتزیینی معماری اسلامی ایران است، که در زیبا ساختن بناهای ایرانی بخصوص مساجدومقبره ها استفاد میشود. مقرنس در بناها به شکل طبقاتی روی هم ساخته شد برای آرایش دادن بناها و یا برای آنکه به تدریج از یک شکل هندسی به شکلهندسی دیگری تبدیل شصد به کار میروند . مقرنسها معمولا در سطوح فرو رفته گوشه های زیرسقف ایجادمی شود. اما محل قرار گیری این عنصر تزیینی میتواند در بالای دیوارها، سقفها گوشهها سردرها و … باشد. مسجد شیخ لطف الله و مسجد اماماصفهان از جمله مساجد بسیار مهم دوره صفویه هستند که مقرنس در زیباسازی این مساجد نقش به سزایی داشت. هدف این پژوهش رسیدن به مفهوم مقرنس و همچنین نقش و تاثیرآن در مساجدمذکوربا استفاده از روش کتابخانه ای/توصیفی میباشد

کلیدواژه ها:

مقرنس ، زیباسازی ، صفویه ، مسجدشیخ لطف الله ، مسجد امام