کاربرد روش حداکثر آنتروپی در مدل سازی توزیع گونه شانه دار Mnemiopsis leidyi در سواحل استان مازندران

مدل های پیش بینی کننده پراکنش پاسخ مناسبی در رابطه با اکولوژی، زیست جغرافیا و حفاظت گونه ها فراهم می کنند. شانه دار Mnemiopsis leidyi گونه ای مهاجم بوده که سریعا اکوسیستم دریای خزر را تحت تاثیر خود قرار داده و باعث کاهش جمعیت کیلکاماهیان شده است. در این مطالعه فاکتورهای زیست جغرافیایی موثر بر پراکنش بالقوه این گونه در سواحل مازندران با استفاده از مدل حداکثر آنتروپی ارزیابی گردید. بدین منظور از 6 متغیر زیست جغرافیایی شامل عمق، کلروفیل، شوری، اشعه فعال فتوسنتز، تغییرات تراز آبی و دمای سطحی آب استفاده شد. مهم ترین متغیرهای تاثیرگذار با استفاده از منحنی جک نایف مورد بررسی قرار گرفت. ارزیابی صحت سنجی مدل نشان از کارایی مناسب مدل مکسنت در مدل سازی پراکنش شانه دار بود (AUC= 956/.). نقشه لجستیک پیش بینی پراکنش بالقوه زیستگاه گونه نشان داد که بیش تر زیستگاه های مطلوب این گونه در محدوده شرقی سواحل مازندران (امیرآباد و بابلسر) می باشد. نتایج ارزیابی جک نایف و محاسبه سهم نسبی متغیرها نشان داد که متغیر عمق مهم ترین متغیر و دیگر متغیرها دارای سهم نسبی در توزیع شانه دار می باشند.

کلیدواژه ها:

شانه دار مهاجم ، حداکثر آنتروپی ، مدل سازی ، مطلوبیت زیستگاه ، سواحل مازندران