بررسی فقهی مفهوم و مصادیق صوت لهوی در تلاوت قرآن کریم

تبیین صحیح مفهوم صوت لهوی و تحدید موضوع و حکم شرعی آن، رابطه وثیقی با مبحث غنا دارد. در نوشتار حاضر، صورت ملازم و ممهد معاصی به عنوان موضوع حرمت شرعی در صوت لهوی، معرفی شده است. تحقق اصوال لهوی در برخی معانی مطرح، مثل الحان برآمده از آلات موسیقی، آواهای طرب انگیز و آواز ملازم با معاصی، به دلایل متعدد، در تلاوت قرآن کریم چندان متصور نیست. از سوی دیگر، به نظر می رسد صوت لهوی به مفهوم الحان متناسب با مجالس لهوی منحصرا در تلاوت قرآن، متصف به عنوان حرمت باشد. به باور نگارنده، این نوع اصوال لهوی، آسیب زاترین نوع آواها در تلاوت حرفه ای قرآن کریم هستند. فقهای اهل سنت، صوت لهوی را موضوع حرمت شرعی قرار نداده و تنها از عنوان غناء استفاده کرده اند. این مسیله می تواند تاثیر بسزایی در نحوه نعامل قاریان شیعه مذهب یا شیوه های معمول قاریان سنی مذهب در ایجاد سبک ها و نغمات قرآنی، داشته باشد.

کلیدواژه ها:

صوت لهوی ، غناء ، تلاوت قرآن