مقایسه کارایی زیست پلیمر های مختلف درتصفیه آب

درسامانه های تصفیه آب و پساب از پلی الکترولیت های سنتزی برای کمک به انعقاد و صاف کردن استفاده می شود. اکثر این پلیمر ها فاقد خاصیت زیست تخریب پذیری در کوتاه مدت بوده، برخی از آنها نیز موجب سرطان زایی و جهش ژنتیکی در انسان می شوند. در این پژوهش کارایی چند زیست پلیمر به عنوان موادجایگزین پلی الکترولیت های سنتزی برای تصفیه آب و عوامل موثر برعملکرد آنها ارزیابی و در نتیجه شرایط عملیاتی مناسب برای تصفیه آب معین شد. نتایج آزمایش ها نشان داد که می توان از زیست پلیمرهایی مثل کیتوسان،نشاسته و سدیم آلژینات به عنوان مواد کمک منعقد کننده، در سامانه های تصفیه آب برای کاهش کدورت استفاده کرد. در مقایسه با نشاسته و سدیم آلژینات ،کیتوسان کارایی بهتری برای کاهش کدورت داشته ،دامنه عملیاتی آن نیز گسترده تر است.همچنین ذرات تجمع یافته با استفاده از کیتوسان، بزرگتر ومستحکم تر از ذرات ناشی از کاربرد نشاسته و آلژینات بود. بنابراین ،استفاده از کیتوسان در عملیات ته نشینی و صاف کردن برای تصفیه آب موثر تر است/

کلیدواژه ها:

تصفیه آب ، کیتوسان ، نشاسته ، سدیم آلژینات ، انعقاد