مطالعه ی وحدت گرایی در فضای موسیقی و معماری ایرانی

حس وحدت، حس مشترکی است که فضای موسیقی و کالبد معماری ایران در طول اعصار در مخاطب خود برانگیخته است. حسی که ھنوز ھم در بازدیدکنندگان و شنوندگان برانگیخته می شود. وحدت گرایی از بارزترین مفاھیمی است که در موسیقی و معماری ایران وجود داشته است. کیفیتی که در تمامی اعصار زندگی ھنری ایرانیان شاھد آن بوده ایم. کیفیتی که امروزه، ایرانیان معاصر چه در موسیقی و چه در معماری بدان کم توجه شده اند و جلوه ی آن ھر روز بیش از پیش از زندگی ھنری ایرانیان رنگ می بازد. ھدف از این مقاله دست یافتن به عوامل وحدت بخشی است که در ھر دو ھنر به شکل مشترک، نقش ایفا می کنند تا در وحدت بخشی به آثار امروزی قدمی برداشته باشد. عوامل وحدت بخش موسیقی و معماری کدامند و چگونه درساخت فضای موسیقی و کالبد معماری شرکت می کنند این ھا سوالاتی است که مقاله ی حاضر به دنبال پاسخ دادن بدان ھا است. از آنجا که عوامل وحدت بخش ھر دو رشته ی ھنری از ریشه ی مشترک سرچشمه گرفته اند، به نظر می رسد موسیقی و معماری با تکنیک ھای واحدی به خلق فضا مبادرت می کنند. و باز به نظر می رسد با تغییر در ھر کدام از عوامل وحدت بخش، به خلق جدیدی از گونه ی وحدت دست یافته است. این پژوھش به روش سیستماتیک و با ساختار نرماتیو به بررسی باید ھا پرداخته، در جمع آوری داده ھا از روش کتابخانه ای و بررسی تخصصی مصادیق استفاده کرده است. نتایج حاصل از تحقیق بیانگر این نکته است که کاربرد عواملی مانند ریتم و تکرار در ایجاد وحدت در ھر دو ھنر موثر شده اند.

کلیدواژه ها:

فضای موسیقی ، کالبد معماری ، وحدت گرایی