قابلیت اطمینان در مهندسی نرم افزار مبتنی بر قطعه

مهندسی نرم افزار قطعه گرا، شیوه ای برای توسعهی نرمافزار بوده که بر استفادهی مجدد نرمافزار تاکید دارد که به دلیل مشکل توسعهی شیگرا در استفادهی مجدد پدیدار گردیده است. قابلیت اطمینان نیز یکی از مهمترین نیازمندیهای غیرعملکردی برای این نوع نرمافزارها است. قابلیت اطمینان برنامههای کاربردی معمولا به صورت احتمال این که برنامه کاربردی در بازه خاصی از زمان بدون خرابی کار کند تعریف میشود و شامل مشخصاتی نظیر احتمال خرابی و توانایی درترمیم خرابی است. تخمین قابلیت اطمینان در برخی مسایل به دلیل محدودیتهای خاص مثل محدودیتهای اقتصادی،مسایل مربوط به زمان، و پیچیدگی نرمافزار دشوار است. در این تحقیق سه مدل جهت ایجاد قابلیت اطمینان در مهندسی نرم افزار مبتنی بر قطعه معرفی و بررسی گردید. با استفاده از مدل سیستم استنتاج فازی، روشی برای بهبود پردازش درسیستم فازی پایه معرفی شد، و در پی آن سرعت پردازش فنی در سیاستهای بزرگ برای برآورد قابلیت اطمینان نرم افزار افزایش یافت. همچنین قوانین سیستم فازی پایه با استفاده از الگوریتم ژنتیک بهینه شد

کلیدواژه ها:

مهندسی نرم افزار مبتنی بر قطعه ، استفاده مجدد نرم افزار ، قابلیت اطمینان ، منطق فازی