مبانی طراحی فضاهای عمومی بر پایه ارتقاء حس تعلق مکانی درشهر سقز

یکی از زمینه های مهم تحقیقات ونظریه پردازیهای شهرسازی درچند دهه اخیر بررسی تاثیر کالبدی فضاها بر ابعاداجتماعی و فرهنگی زندگی افراد بوده است. فضاها و محلهای زندگی شهری نیز، برغم هدف مشترک، مانند هر مصنوعدیگر بشری تاثیرات متفاوتی بر روی روان و احساس آدمی به عنوان طبیعی ترین و فطری ترین معیار سنجش انسانی بر جای میگذارند .علی رغم تعلق عمیق افراد به مکانهای آشنا و مانوس با آنها این واقعیت پذیرفتنی است کهبنا به دلایل روانشناختی و طبیعی انسان دوستدار هر محیط اجتماعی دست ساخت بشر است که برای او بیان از جلوه های هنری و یا فرهنگی دارد . هویت مکان به دلیل تسهیل در ادراک معنی محیط، یکی از مهمترین جنبه های کیفییک مکان می باشد . هویت مکانی فرآیند تعامل انسان و محیط زندگی و یا فعالیت های انسانها درون این محیط تلقیمی گردد. یکی از معانی مهم و موثر در ارتباط انسان و محیط، حس تعلق میباشد .همچنین حس تعلق از معیارهای ارزیابی محیط های باکیفیت بوده و در معماری و رشته های طراحی محیطی، ویژگیهای کالبدی و روابط اجزاء کالبدی باتامین و تاکید بر فعالیتهای اجتماعی محیط، نقش مهم و موثر درشکل گیری حس تعلق را دارا میباشد. با نگاهی به معماری سنتی ایران حضور حس تعلق در اکثر آثاراصیل به خوبی مشهود است.

کلیدواژه ها:

هویت مکانی ، هویت اجتماعی ، تعلق مکانی ، حس تعلق مکان ، محیط