معرفت شهودی و رسیدن به آن از منظر مولوی

برای رسیدن به حق و تقرب به مبدا وجود، دو روش وجود دارد: یکی روش استدلال و برهان است که این روش حکمای الهی می باشد و روش دیگر جهت نیل به معارف الهیهه طریق اهل کشف و شهود است که طریقه ی انبیاء و اولیاء (ع) می باشد و هر دو این روش ها جهت معرفت یافتن انسان ها لازم و ضروری است، زیرا نحوه ی خلقت انسان ایجاب می کند که هم به وسیله ی عقل به شناخت عقلی و هم به وسیله ی دل به شهود قلبی بپردازد. مولوی از عارفان اسلامی است که به نقش معرفی کشف و شهود عنایت ویزه ای داشته است و نیل به مرتبه ی یقین را از طریق ریاضت و مجاهده و کشف و شهود می داند و به نظر او علم واقعی از طریق قیل و قال و استدلال های فلاسفه که از معرض پندار و خیال و مقید در محدوده خویش است، حاصل نمی شود. نوشتار حاضر بر آن است تا معرفت شهودی و میزان کاربرد آن را در نگاه مولانا به عنوان یکی از بزرگترین عارفان اسلامی مورد ملاقه و تجزیه و تحلیل قرار دهد و در ادامه ضمن تحلیل راهکارهای مناسب جهت رسیدن به این نوع معرفت، اتحاد شهود و استدلال در نگاه مولوی را همراه با ذکر شواهد و تجزیه و تحلیل آنها تبیین نماید.

کلیدواژه ها:

شهود ، مولوی ، عرفان ، عقل ، علم