روش تربیتی موعظه و نصیحت در کلام و سیره امیرالمومنین

عصر امروز عصر ارتباطات و اطلاعات است که اخبار علمی و فرهنگی در سراسر جهان با سرعت تبادل میگردد و در اختیار همگان قرارمیگیرد. از این رو دشمنان عرصه فرهنگی از این ابزار استفاده کرده و با القای اندیشههای منفی خود نسبت به دین و موعظههای الهی در علوم دینی سعی در تخریب دین و موعظههای آن مینمایند. از این رو نگرشی نو به موعظه ضروری بنظر میرسد. در راستای این نیاز و در پاسخ به چگونگی روش تربیتی موعظه و خصوصیات آن در کلام و سیره امیرالمومنین× این تحقیق انجام شده است. در این راستا با نگرشی به موعظه و روشهای تربیتی آن در کلام امیرالمومنین× با مراجعه به کتابخانهها و مقالات و سایتها با روش تحلیلی توصیفی به گردآوری اطلاعات به روش کتابخانهای که بر اساس دیدگاههای امیرالمومنین× در ارتباط با موعظه و نصیحت میباشد این مقاله گردآوری شده است. ارکان این روش تربیتی (موعظه کننده، موعظه شونده و محتوای وعظ) دارای شرایط و ویژگیهایی است که در صورت وجود و رعایت آنها اثرگذاری تربیتی خود را خواهد داشت. آموزههای تحقیق نشان میدهد که امیرالمومنین× در نهج البلاغه برای اثرگذاری بیشتر موعظات خویش از روشهایی مانند (عبرتدهی، تجربهاندوزی، بررسی تاریخ، استفاده از تمثیل و تشبیه و استفاده از زمان و مکان مناسب) استفاده کردهاند. پایههای موعظه ایشان که تقوا و صبر و توکل است انسان را در طی مسیر تربیتی یاری خواهد کرد. در این تحقیق به معرفی اقسام واعظان و همچنین انسانهایی که تاثیرات متفاوتی از موعظات امیرالمومنین× داشتهاند پرداخته شده و در نهایتآسیبهای موعظه و عدم تاثیرگذاری تربیتی آن بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

تربیت ، روش تربیتی ، موعظه ، ارکان موعظه ، نصیحت ، امیرالمومنین× ، نهج البلاغه