نگرشی بر طراحی معماری محیط های یادگیری کودکان با رویکرد عوامل موثر بر ارتقاء خلاقیت

ایجاد روابط معماری بین فضاها، روابط انسان ها با یکدیگر را گسترش می دهد. آموزش یک فعالیت اجتماعی است و مرکز کودکان باید خلاق و اجتماعی بودن را تسهیل کند. ساخت یک محیط یادگیری، اولین اقدام آموزشی است. ارتباط با طبیعت، نور، مواد و رنگ ها، ورود به عرصه آموزشی مهمی را برای کودکان فراهم می کند. هدفی که معماران در برنامه ریزی و طراحی محیط یادگیری کودک باید داشته باشند، رفاه حال و خلاقیت کودک است. چون دوران کودکی آنها، پایه و اساسی برای تکامل بزرگسالان آینده خواهد بود و متاسفانه محیط های یادگیری کودکان در ایران در فضاهای فاقد فاکتورهای طراحی مناسب، تاسیس می گردند. تحقیقات نشان داده اند کودکان امروزی زمان زیادی را در مقابل رسانه های الکترونیکی صرف می کنند و تحرک و انعطاف پذیری کمی دارند. این امر موجب کاهش خلاقیت و مصرف گرایی آنها خواهد بود. این نوشتار در درجه اول بر مفهوم خلاقیت و طراحی معماری محیط های یادگیری کودکان تاکید دارد و در مورد تاثیر محیط فیزیکی بر ارتقاء خلاقیت آنها بحث می کند. در این راستا بر اساس روش تحقیق کتابخانه ای رشد، یادگیری و فلسفه آموزش و پرورش در سنین اولیه کودکی را تعریف کرده و عوامل تاثیرگذار در ارتقاء خلاقیت کودک را تشریح می کند و در نهایت نقش معماری فضاهای آموزشی در ارتقاء خلاقیت کودکان مطرح می گردد.

کلیدواژه ها:

کودک ، خلاقیت ، محیط یادگیری ، معماری