بررسی ساختار فضایی معماری مساجد سنتی و معاصر ایران

مساجد به عنوان مهم ترین بناها در هر شهر و روستا، همواره نقش های متعددی در زندگی اقشار مردم داشته اند. اینبناها چون بزرگترین ساختمان ها بوده اند،در آغاز نیازی به داشتن نشانی ویژه نداشته اند. اما پس از گسترش شهرها، نخست باافزایش درگاه ها و سپس با ساختن میل و مناره در کنار آن، ساکنان شهر را به عبادتگاه، راهنمایی می کرده اند.با گذشت زمانتمامی این کارکردها تغییر کرده است. بسیاری از مساجد امروزی، نقش و هویت اساسی خویش را به مثابه مهم ترین بستر حفاظتاز ارزش های اسلامی و برترین تجلی گاه ارتقا و اعتلای فرهنگ دینی از دست داده اند و به چهره هایی فرسوده و عبوس بدلگشته اند که دیگر جذابیت گذشته را برای جذب اقشار گوناگون مردم در بستر خویش ندارند.این پژوهش به بررسی ساختار فضاییمساجد سنتی و معاصر ایران به روش توصیفی تحلیلی پرداخته است. در این پژوهش می توان نتیجه گرفت،اگر طراحان امروز بهاصول و معیارهای شکل گیری هر کدام از این استعاره های زبانی وجوه نمادین گذشته عمیقا بیندیشند،می توانند به نتایجی تازهدست یابند، خود را از بند تقلید برهانند و شعری مطابق انتظارات انسان امروز و بر پایه ی شرع مقدس اسلام بسرایند.

کلیدواژه ها:

ساختار فضایی ، مساجد سنتی ، مساجد معاصر ، معماری