نگاهی تازه به سالمندی: ژروترانسندنس

پارادایم اجتماعی سالمندی در حال تغییر است و با افزایش طول عمر، سالمندی به پدیده ای تبدیل شده است که نیاز به کنکاشی سنجیده و درکی بدیع و گسترده دارد. سیاست گذاری و برنامه ریزی در حوزه سالمندی پیش از هر چیز نیاز به جهان بینی و مبانی نظری روشنی نسبت به سالمندی و سالمندان دارد. نظریه های سالمندی را می توان به دو طبقه اصلی تقسیم کرد: نظریه های زیست شناختی و نظریه های روانی- اجتماعی. ا ین نظریه ها نسبت به نظریه های زیست شناختی، توسعه کمتری یافته اند و این امر، درک ابعاد روانی- اجتماعی سالمندی را در مقطع کنونی محدود می کند. نظریه ژروترانسندنس توسط لارس تورنستام، جامعه شناس- سالمند شناس سویدی ابتدا در سال 1989 معرفی شد. به زعم تورنستام رشد انسان یک فرایند در طول زندگی است که در سالمندی ادامه می یابد و ژروترانستدنس، رخداد فرایندی طبیعی در رشد تلقی می شود که وقتی به کمال می رسد، به تغییر دیدگاه سالمند ونو شدن آن منجر می شود. به عبارت دیگر، نوعی تغییر جهت در فراچشم انداز فرد از یک دید مادی گرایانه و منطقی به دنیا، به یک دیدگاه کیهانی و متعالی است که عموما با افزایش رضایت از زندگی همراه می شود. ابعاد سه گانه ژروترانستدنس عبارتند از: بعد کیهانی که شامل افزایش احساس همراهی با کاینات و خود را بخشی از جهان هستی دانستن است، بعد انسجام که بر یکپارچگی و معناداری زندگی اشاره دارد، و بعد خلوت گزینی مثبت که حاکی از تجدید نظر در روابط فردی و اجتماعی است.

کلیدواژه ها:

سالمندی ، نظریه ، ژروترانسندنس