سنجش میزان پایداری نواحی روستایی با استفاده از تکنیکهای تصمیم گیری چند شاخصه مطالعه موردی: روستاهای شهرستان فلاورجان

اهداف: در راستای نیل به توسعه پایدار کشور، پرداختن به توسعه پایدار روستایی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. تحقیق حاضر با هدف شناخت وضعیت پایداری نواحی مختلف روستایی شهرستان فلاورجان به بررسی ابعاد و شاخصهای موثر در پایداری توسعه روستایی این منطقه و نیز تحلیل این فرضیه که بین روستاهای منطقه مورد مطالعهاز نظر سطح پایداری تفاوت معنیداری وجود دارد، پرداخته است. به منظور سنجشپایداری، شاخصهایی در پنج بعد اقتصادی، اجتماعی، محیطی، کالبدی و دسترسی استفاده شدهاند. روش: روششناسی تحقیق ترکیبی از روشهای توصیفی و تحلیلی است که با استفاده ازمدل تاپسیس 1 در شش دهستان شهرستان فلاورجان، در سطح 47 روستا و 387 خانوارنمونه انجام گرفته است. به منظور بررسی تفاوت بین دهستانها از نظر شاخصهای پایداری تحلیل واریانس چند متغیره ) MANOVA ( و آزمون دانکن 2 انجام گرفت. یافتهها/ نتایج: براساس مقادیر CL به دستآمده در مدل تاپسیس، روستاهای موسیان،کرسگان )از دهستان ابریشم( به ترتیب با میزان پایداری 0/890 و 0/732 بالاترین رتبه وروستاهای وزیرآباد و رحیمآباد )از دهستان گرکن شمالی(، با میزان پایداری0/187و0/138 پایینترین رتبهها را به خود اختصاص دادهاند.نتیجهگیری : نتایج رتبه بندی روستاهای منطقه نشان می دهد، روستاهایی که رتبه پایین پایداری را به خود اختصاص دادهاند، عمدتا تحت تاثیر فاکتورهای محیطی به خصوص کمبود منابع آب بودهاند. با توجه به خشکسالی های متوالی در کشور به ویژه در استاناصفهان، لازم است نسبت به مدیریت منابع آب توجه بیشتری شود تا تاثیرمنفی این شاخص در امر پایداری روستاها کاهش یابد

کلیدواژه ها:

سنجش ، پایداری ، تصمیم گیری چند شاخصه ، مدل تاپسیس ، شهرستان فلاورجان