تاثیر زیبایی شناسی طبیعت در جهت ارتقاء سیمای معماری ایران

رویکرد زیباییشناسی واقعیتی جدا از ما است و با شناخت هستی آن را مییابیم. چگونگی نگرش ما در زیبایی به گونه ای روشن در آفرینش اثر هنری و معماری تاثیرگزار است. مهم ترین ویژگی های معماری معاصر جهان و ایران از رویکردهای زیبا شناسانه چیره بر سبک ها و ذهن معماران سرچشمه می گیرد. طراحی با طبیعت همواره از دو جنبه زیباشناختی و بهره برداری از طبیعت مطرح بوده است. در فرهنگ ایران باستان طبیعت از چهارعنصر )آب، خاک، باد و نور( تشکیل شده است که رویکردی طبیعت گرا است و نقشی موثر در مولفه های جمعگرایی و باهم بودن را دارد و همواره بهعنوان بستر حیات آدمی موردتوجه شهر سازان و معماران واقع شده است. دیدگاه طبیعت، ساحت رشد و تعالی انسان از یک پدیده زمینی به یک پدیده فرازمینی است. در حقیقت زیربنای انسانشناسی در طبیعت شناسی است و طبیعت به مثابه مادر انسان است. انسان از طبیعت برخاسته و به طبیعت بازمی گردد و دوباره ظهور میکند. معماری طبیعت، روندی است که ما آن را به صورت غریزی و درونی و به عنوان تکوین رشد و آفرینش درک میکنیم. همچنین سیما، آورنده معنایی است که تنها پس از نشستن بر ذهن انسان می تواند به جهان شناخت انسانی بیابد. پژوهش حاضر، تاثیر زیبایی شناسی طبیعت در جهت ارتقاء سیمای معماری ایران با روش کیفی مبتنی بر تفسیر به تحلیل متغیرها پرداخته است. نتایج آن، بیانگر جایگاه مولفه های زیبایی طبیعت در بستر معماری ایرانی است باآنکه در هر دوره سیمای این معماری تغییر و تبدیل هایی را پذیرفته است، روح یگانه و ذات نیرومند آن همواره زنده و بالنده باقی مانده و همپای زمان ظرفیت های خویش را عوض کرده است.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، طبیعت ، سیمای معماری ، معماری ایران