نقشه یابی ارتباطی صفات ریشه در جو

تنش خشکی و کمبود منابع آب و مواد غذایی یکی از مهمترین عوامل کاهش عملکرد درگیاهان زراعی هستند. ریشه های سالم و توسعه یافته باعث افزایش راندمان جذب آب و مواد غذایی شده و از این طریق باعث افزایش عملکرد میشوند. نقشهیابی ارتباطی یکی از روش هایی است که اخیرا برای مطالعه ژنتیکی و تعیین تعداد مکانهای ژنی کنترل کننده صفات کمی مورد استفاده قرار گرفته است. بدلیل اینکه اغلب صفات مهم ریشه به صورت کمی تغییرمیکنند لذا به منظور شناسایی نواحی ژنومی مرتبط با صفات ریشه جو از نقشه یابی ارتباطی در 100 رقم جو استفاده گردید. ارقام در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار و در شرایط گلخانه کشت و صفات ریشه شامل وزن خشک ریشه، حجم ریشه، میانگین تعداد ریشههای مویین و میانگین قطر ریشه اندازهگیری شدند. ارزیابی ژنوتیبی با 3964 اس.ان.پی با فراوانی بیشتر از ده درصد صورت پذیرفت. به منظور حذف ساختار جمعیت، ژنوتیپهای مورد استفاده بر اساس مرفولوژی سنبله (دوردیفه یا ششردیفه بودن) به دو زیرگروه تقسیم شدند. میانگین عدم تعادل نشان داد بیشترین تاثیر لینکاژ بر روی عدم تعادل در فاصله 4 سانتی مورگانی است. با استفاده از مدل خطی مخلوط تعداد 15 کیو.تی.ال برای صفات مورد ارزیابی شناسایی شد. بیشترین مقدار لگاریتم احتمال مربوط به نشانگر 2981_SNP بود و با میانگین تعداد ریشههای مویین ارتباط داشت. بررسی مقایسهای نتایج این آزمایش با کیو.تی.الهای مربوط به صفات زراعی در مطالعات قبلی نشان داد اغلب کیو.تی.الهای مربوط به صفات ریشه با صفات زراعی مانند عملکرد، تعداد دانه در سنبله، تعداد روز تا گلدهی، ورس و ارتفاع گیاه ارتباط دارند.

کلیدواژه ها:

نقشه یابی ارتباطی ، ریشه ، جو ، کیو.تی.ال