برنامه ریزی منطقه ای و آینده پژوهی برای توانمندسازی و پیشرفت جوامع امروزی

افزایش شهرنشینی و بوجود آمدن نیازهای جدید، برنامه ریزی را از نگاهی فیزیکی به سمت توجه بر جنبه های اجتماعیزندگی شهری معطوف نموده است. تحت تاثیر این نیازها و آگاهی های جدید مفاهیم جدیدی در قلمرو برنامه ریزی وتوسعه شهری ذکر شده است. طی چند دهه گذشته، نسبت به بهبود یکپارچگی فرهنگی در حوزه گسترش و افزایش وبرقراری تقدم ها در این روند، توسط ارگان های ملی و بین المللی توجه لازم نشده است. در عمل، در این نمونه، مشکلات وکاستی های معینی بوجود آمده است به طور مثال، نادیده گرفتن و نبود عوامل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اداریرا می توان به آن اشاره نمود. این تفکرکه برای گسترش و افزایش، روش های کوتاه وجود دارد مسایل دیگری است که بایدتوجه بیشتری به آن ها شود . کسر منابع مالی و انسانی ضروری برای گسترش در کشورهای جهان سوم اشاره بر بکارگیریصحیح از این منابع دارد تا بتواند در ارتقا کیفیت زندگی مردم تاثیرپذیر باشد (به ویژه در مناطق محروم). رشد در حوزهپرورش و فراهم نمودن نیروی انسانی برای اجرای برنامه های افزایش در جوامع جهان سوم و در حال توسعه، از اقداماتنخست در این کشورها است، نه تنها برای توسعه، بلکه برای رسیدن به درجه خودکفایی آن ها. جنبش در سوی خود توسعهای، ایجاد، ترغیب و حمایت از تحقیق و توسعه جهت ارتقا قدرت و توانایی کشورهای جهان سوم عملی است اساسی تاامکان پیشرفت برای جامعه فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی منطقه ای ، آینده پژوهی ، توسعه و تکنولوژی جوامع ، توانمندسازی منابع انسانی