بازتعریف مفهومی عرفان و هنر اسلامی در معماری آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی

هنر و معماری همواره در معماری جایگاه بالایی داشته است، این اهمیت نشان از نوع دیدگاه و نگرش به جهان هستی و جهان بینی اسلامی دارد. معماری در صورتی می تواند ویژگی هی خود را شکوفا کند که با هنر آمیخته و با یکدیگر رابطه ای مستقیم داشته باشد. برای پی بردن به باطن معماری همیشه از عناصری که با عرفان ارتباط دارد استفاده می گردد. این ارتباط گاهی مستقیم و گاهی غیرمستقیم است. جرا که برای نشان دادن عناصر در یک بنا معماری، در بعضی از این ویژگی های قابل درک به صورت حسی و بعضی دیگر را باید با نوعی نگرش باطنی مشاهده کرد. مجموعه آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی به طور خاص با معماری دوران صفوی ارتباط ویژه ای دارد. معماری صفوی آمیخته با عرفان وبه خصوص جایگاه سلسله مراتب در معماری آن دوران است. این آمیختگی باعث شده است که معماری صفوی در تاریخ معماری ایران بی نظیر و بالاترین جایگاه را داشته باشد. در این مقاله با بررسی عواملی چون سلسله مراتب، عرفان و هنر اسلامی در پی آن خواهیم بود، که تفکرات و اندیشه های معماری آرامگاه شیخ صفی الدین را بازشناسی کنیم. از فرضیات این تحقیق عبارتست از اینکه می توانیم اصول معماری آرامگاه را در رابطه با معماری صفوی و سلسله مراتب در معماری بشناسیم. از نظر رویکرد روش شناسی در این پروژه دست یافتن به کتب و مقالات تخصصی در رابطه با معماری آرامگاه و اصل سلسله مراتب در معماری می باشد. و از تحلیل داده ها در ارزیابی مقاله استفاده می گردد. از نتایج تحقیق می توان به معرفی دقیق ویژگی های اندیشه ای معماری بقعه م مجموعه شیخ صفی الدین اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

عرفان ، هنر اسلامی ، معماری صفوی ، سلسله مراتب ، آرامگاه شیخ صفی الدین