مدخلی آسیب شناسانه بر برنامه ریزی منطقه ای و آمایش سرزمین مناطق مرزی در کشور با نگاهی بر استان سیستان و بلوچستان

از گذشته های دور، مناطق مرزنشین به دلیل دوری از مرکز، انزوای جغرافیایی، ناپایداری سکونت، تفاوت ها ی فرهنگی، تهدیدات خارجی و .. دارای ناتوانایی های بالقوه بوده و جزء مناطق منزوی و محروم به حساب می رفته اند. از آنجایی که بر مبنای اهداف توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی و نیز ارتقای استاندارد زندگی در همه سطوح فضا یی از مهمتر ین چشم اندازهای دستیابی به توسعه ای پایدار محسوب می گردند، لذا چندی است برنامهریزان منطقه ای در سطح جهان و نیز ایران نگاهی ویژه به این مناطق داشته و سعی نموده اند با مدیریت عقلایی فضا مبتنی بر تنظ یم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت های انسان آمایش سرزمین توسعه همراه با امنیت را برای این مناطق به ارمغان آورند. اما مسیله این است که با توجه به معضلات متعدد کنونی در مناطق مرزی کشور و به ویژه استان سیستان و بلوچستان این فعالیت ها فاقد اثربخشی لازم بوده اند. بنابراین به نظر می رسد آسیب هایی بر برنامه ریزی منطقه ای و آمایش سرزم ین مناطق مرز ی کشور و ن یز استان سیستان و بلوچستان وارد باشد. در این راستا، این پژوهش به سبب اهمیت موضوع با روش ی توصیفی تحلیلی مبتنی بر -مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مصاحبه با خبرگان و نیز مشاهدات میدانی به تحقیق پرداخته که بر اساس یافته ها ی تحقیق آسیب هایی شناسایی، استخراج و ارایه گردید

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، استان سیستان و بلوچستان ، برنامه ریزی منطقه ای ، مناطق مرزی