بررسی عددی بهسازی و کاهش ترک های روسازی باند فرودگاه با استفاده از ژیوگرید

روسازی انعطاف پذیر باند فرودگاه ها تحت تنش های پیوسته ناشی از بار دینامیکی مکرر هواپیما و شرایط محیطی و آب و هوایی قرار دارند که باعث خستگی و اعوجاج روسازی راه می شود. استفاده از ژیوگریدها باعث بهبود عملکرد، افزایش ظرفیت باربری، کاهش ترک و آسیب در لایه های مختلف روسازی باند فرودگاه می شود. در این تحقیق به بررسی رفتار روسازی انعطاف پذیر قبل و بعد از مسلح شدن با ژیوگرید در دو حالت، یکی هنگام فرود هواپیما و دیگری بعد از نشستن هواپیما پرداخته شده است. برای این کار با استفاده از نرم افزار ABAQUS مدل سه بعدی از روسازی باند فرودگاه انجام شده است و حداکثر کرنش کششی زیر لایه آسفالتی و حداکثر کرنش فشاری روی بستر قبل و بعد از مسلح شدن با ژیوگرید مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتایج به دست آمده با قرار گرفتن ژیوگرید در وسط لایه اساس دیده می شود که هم کرنش کششی زیر لایه آسفالتی و هم کرنش فشاری روی بستر کاهش پیدا می کند ولی این میزان کاهش، هنگام فرود هواپیما که بار ضربه ای با بار وزن لحاظ شده به مراتب بیشتر از بعد نشستن هواپیما است که فقط بار وزن در نظر گرفته شده است. همچنین مقدار تغییر مکان ها در لایه روسازی نیز بعد گذاشتن ژیوگرید کاهش پیدا می کند، با این تفاوت که این میزان کاهش، هنگام فرود هواپیما بیشتر است. این نتایج نشان می دهند که وجود ژیوگرید باعث کاهش کرنش و تغییر مکان در لایه های روسازی، مخصوصا در هنگام فرود هواپیما می شود که این باعث کاهش ترک و افزایش عمر روسازی باند فرودگاه می شود.

کلیدواژه ها:

روسازی انعطاف پذیر باند فرودگاه ، ژیوگرید ، بار ضربه ای ، ترک ، المان محدود