طراحی شهری اجتماع محور، راهیافتی نوین در توسعه سرمایه اجتماعی

فضاهای شهری با روندی نا موزون و ناهماهنگ با ویژگی های اجتماعی و فرهنگی جامعه و نیز خواسته ها و نیازهایشهرواندان در حال رشد و گسترش هستند که در این فرایند ضمن مخدوش نمودن سیما و هویت شهر ها سبب ظهور بسیاریاز مشکلات اجتماعی و فرهنگی گردیده است و نا رضایتی ساکنان شهرها و عدم احساس تعلق خاطر آنها به سکونتگاهشان رادر بر دارد که در نتیجه عدم احساس مسولیت و حفط ارتقاء آن، افزایش جرایم شهری و نیز عدم احساس امنیت از حضور درفضای شهری ودر نهایت کاهش سرزندگی شهرها را به همراه داشته است. رشد اندازه ی شهر ها بدون توجه به کیفیت طراحیآن، به افزایش فاصله اجتماعی در میان مردم و در پی آن کاهش تعاملات در روابط اجتماعی و در نهایت کاهش انسجاماجتماعی منجر گردیده است. اهمیت این مساله باعث گردید تا با نگاهی عمیق تر به کاهش کیفیت طراحی شهری در احیاءسرمایه اجتماعی در جامعه امروز ایران، که با بحران های کیفی شهری و همچنین تضادهای اجتماعی و عدم اهمیت شهروندانبه محیط شهری خود مواجه است، به منظور بهبود چنین بحران هایی و ضرورت انکار ناپذیر طراحی شهری در روابط و محیطاجتماعی در میان شهروندان، سعی در بهبود عملکرد آن بنماییم. در این پژوهش با هدف تبیین و شناسایی مفهوم، مبانی ورویکرد های سرمایه اجتماعی در ساختار شهری و همچنین با استناد به تیوری های انسان گرایانه در شهرسازی و طراحیشهری بمنظور ارتقاء رابطه سرمایه اجتماعی و توسعه شهری تدوین گردیده است. در این مطالعه، به منظور تبعین نقش واهمیت طراحی شهری در توسعه سرمایه اجتماعی رویکردی میان رشته ای در حل مسایل و مشکلات شهری امروز که سببایجاد بسیاری از نا هنجاری ها و عدم درک دقیقی از کاربرد علوم مختلف در یک راستا می باشد، بکار گرفته شده است.در پایاننیز به ارایه راهکار هایی جهت احیاء سرمایه اجتماعی همزمان با توسعه فضاهای شهری و روند رشد شهر نشینی ونیز رویکردیاجتماع محور در طراحی شهری پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، سرمایه اجتماعی ، کیفیت محیط ، طراحی شهری اجتماع محور