پیش بینی اعتیاد به گوشی هوشمند بر اساس کمرویی، احساس تنهایی و روابط اجتماعی در دانش آموزان

هدف این پژوهش پیش بینی اعتیاد به گوشی هوشمند بر اساس کمرویی، احساس تنهایی و روابط اجتماعی در دانش آموزان بود. این پژوهش زمینه یابی و با طرح همبستگی اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر سمنان در سال تحصیلی 1395 بود. نمونه این پژوهش شامل تعداد 250 نفر از جامعه مورد نظر بود که با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزار های این پژوهش شامل مقیاس تجدید نظر شده کمرویی چک و باس، پرسشنامه احساس تنهایی، پرسشنامه روابط اجتماعی ارتون جی ای و پرسشنامه اعتیاد به گوشی هوشمند بود. داده ها با نرم افزار spss و به روش تحلیل رگرسیون چندگانه با روش ورود تحلیل شد. نتایج نشان داد که کمرویی و ارتباط اجتماعی پیش بین معنادار اعتیاد به گوشی هوشمند نیست. اما متغیر احساس تنهایی به طور معناداری اعتیاد به گوشی هوشمند را پیش بینی می کند. بنابراین می توان گفت برای کاهش اعتیاد به گوشی هوشمند و کاهش زمان مشغولیت به آن می توان احساس تنهایی را با راهکار های مناسب کنترل کرد.

کلیدواژه ها:

اعتیاد به گوشی هوشمند ، کمرویی ، احساس تنهایی ، روابط اجتماعی ، دانش آموزان