انعکاس معماری پایدار و الگوی معماری سبز در نهادینه سازی فرهنگ پایداری در کودکان

معماری همواره خود را در قبال محیط زیست بشر مسیول دانسته و در هر دوره زمانی با توجه به شرایط خاص حاکم، راه حل های موثری جهت آسایش انسان ارایه نموده است. در قرن حاضر، پیشرفت روزافزون شهرنشینی، افزایش بیرویه جمعیت، کاربرد بیش از حد انرژیهای تجدیدناپذیر و آلودگی ناشی از مصرف آنها منجر به بحران انرژی، گرم شدن زمین و جو، تخریب لایه ازن و گسترش آلوگی های زیست محیطی شده است. در راستای حل این مشکل و با توجه به اینکه ساختمان سازی در سال های اخیر با پیشرفت چشم گیری در طراحی و تکنولوژی روبرو بوده، میتوان جهت این رشد و پیشرفت را به سمت کاهش آلودگی های زیست محیطی و ایجاد محیطی سالم در داخل و خارج ساختمان با حداقل دخالت در محیط زیست طبیعی و در نتیجه سازگاری با آن، هدایت نمود. در این میان روی آوردن به مفاهیمی چون پایداری، گامی رو به جلو بوده و در ادامه آن معماری سبز و ساختمان های سازگار با محیط زیست، می تواند پاسخی جهانی به این مشکل باشد. معماری سبز و عناصر آن در محیط نه تنها یک الگوی معماری بلکه تفکری است که همه وجوه زندگی بشر را دربرمیگیرد. در واقع رسیدن به حدی از تعامل با طبیعت و محیطزیست است که پایداری و تعادل را در همه ابعاد زندگی به ارمغان میآورد. در راستای تحقق این هدف و تداوم آن در زمان، نیاز به پرورش نسلی است که تفکر سبز و توجه به اصول پایداری به گونه ای ملموس و عملی در پروسه رشد آن ها انعکاس یافته و با آموزش اصول آن با استفاده از نشانه ها و علایم قابل درک برای کودکان در محیط پیرامون شان، بخش عمدهای از جهت دهی آموزشی و پرورشی آنان به این موضوع اختصاص یابد. در نتیجه نوع نگرش آنها به گونه ای شکل گیرد که به طور ناخودآگاه پایبند به رعایت اصول پایداری باشند.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری سبز ، نسل آینده ، محیط زیست