اثر خستگی عملکردی بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج

هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثر خستگی ناشی از تمرین بر میزان زاویه پشت پای افراد با ساختار پای طبیعی و چرخیده به خارج طی فاز اتکای دویدن بود.روش بررسی: تعداد 24 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند 13 نفر با ساختار پای طبیعی، 11 نفر با ساختار پای چرخیده به خارج به صورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب، و پس از قرارگیری نشانگرهای موردنظر، اطلاعات دوبعدی زاویه پشت پای آزمودنی ها با سیستم آنالیز حرکت حین دویدن در سرعت 5 / 3 متر بر ثانیه برایمدت 15 دقیقه روی تردمیل در حالت بدون استفاده از کفش در دو وضعیت با و بدون خستگی جمع آوری شد. به منظور تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تلاش Rating of Perceived Exertion در حین دویدن استفاده شد. یافته ها: آزمونی تی وابسته نشان داد که بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای طبیعی در قبل از خستگی شروع پروتکل تمرین و حین خستگی (انتهای پروتکل تمرین)، به جز در مرحله برخورد پاشنه با زمین p=0/001 در دیگر مراحل فاز اتکای دویدن اختلاف معنی داری وجود ندارد. با وجود این، بین میزان زاویه پشت پای افراد گروه با پای چرخیده به خارج در قبل و حین خستگی در کلیه مراحل فاز اتکای دویدن افزایش معنی داری مشاهده شد p<0/05 نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، خستگی عامل موثری در افزایش زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج محسوب می شود. بنابراین، توصیه می شود ورزشکاران و دوندگان دچار این عارضه به منظور کاهش آسیب دیدگی به این فاکتور توجه ویژه ای نمایند

کلیدواژه ها:

خستگی ، زاویه پشت پا ، فاز اتکا ، پای چرخیده به خارج ، دویدن