مقایسه تاثیر تمرین بدنی و تمرین مشاهدهای جفتی بر یادگیری مهارت سرویس بلند بدمینتون

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر دو نوع تمرین بر یادگیری مهارت سرویس بلندبدمینتون به صورت میدانی و در فضای واقعی بود. بر این اساس، اثر تمرین بدنی محض و نیزترکیبی از مشاهده و تمرین در یک برنامه تمرین مشاهده ای جفتی مورد مطالعه قرار گرفت.42 نفر آزمودنی به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه همگن 14 نفری در قالب آرایش هایتمرین بدنی، تمرین مشاهده ای جفتی و کنترل گمارده شدند. مهارت مورد مطالعه در اینتحقیق، سرویس بلند بدمینتون بود. جهت سنجش آن از آزمون اسکات و فاکس ( 1959 ) کههدف، اندازه گیری دقت سرویس بلند بدمینتون است، استفاده شد. آزمودنی های دو گروهآزمایشی با برنامه های تمرینی مختلف، به مدت 4 روز متوالی و در شرایط یکسان، به تکرار وتمرین مهارت مورد نظر، پرداختند. گروه کنترل در مرحله اکتساب شرکت نکردند. آزمایش ازچهار مرحله پیش آزمون، مرحله اکتساب، آزمون یادداری و انتقال تشکیل شده بود وآزمودنی های تمرین مشاهده ای جفتی اجرای بهتری را در هر دو مرحله به نمایش گذاشتند.نتایج تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی نشان داد نوع تمرین بر یادداری وانتقال مهارت مورد نظر معنی دار بود و آزمودنی های گروه تمرین مشاهده ای جفتی، یادداریبهتری از مهارت سرویس بلند را نشان دادند. این روند در آزمون انتقال که با نیم مترجابجایی و اضافه تر از محل قانونی سرویس 10 دقیقه بعد از آزمون یادداری گرفته شد، ادامهیافت. همچنین، بین هر دو گروه تمرینی با گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد. درمجموع، یافته ها اثر سودمند ترکیب تمرین جسمانی و مشاهده ای را بر یادداری مهارتسرویس بلند بدمینتون را نشان می دهند. این نتیجه، در شرایط انتقال که تداعی کنندهمولفه تعمیم پذیری می باشد، نیز اثربخش بود.

کلیدواژه ها:

تمرین بدنی ، تمرین مشاهده ای جفتی ، یادداری ، انتقال ، مهارت