ضرورت استفاده مجدد از فاضلاب تصفیه شده در استان اصفهان به عنوان منبع آب

ایران دارای اقلیم خشک و نیمه خشک و با محدودیت شدید منابع آب تجدید پذیر، روبرو است. حال با توجه به افزایش جمعیت و روند رو به رشد صنعت در کشور، نرخ تقاضا برای آب مورد نیاز ( شرب، صنعت و کشاورزی) بالاتر می رود. بر اساس اطلاعات موجود، کمبود منابع آب در استان اصفهان در سال 1385 بالغ بر 567 میلیون متر مکعب بوده و پیش بینی می گردد در سال 1410 ا اعمال مدیریت صحیح این رقم به حدود 773 میلیون متر مکعب برسد. لذا فاضلاب تصفیه شده بعنوان یکی از مهمترین منابع آب در استان جهت استفاده مجدد غیر مستقیم برای شرب، صنعت و کشاورزی می بایست مورد استفاده قرار گیرد. با تصفیه فاضلاب و تأمین منابع جدید آب می توان به نوعی به تعادل زیست محیطی دست یافت و در ضمن از منابع آب موجود در سطح کشور صیانت کرد، چون امکان تداوم خشکسالی ها همواره وجود دارد. این تحقیق به ضرورت به کارگیری از تکنولوژی های نوین غشایی (شامل: نانوفیلتراسیون و اسمز معکوس) جهت تصفیه تکمیلی پساب های شهری در استان تا حد استانداردهای ملی (جهت مصارف غیر مستقیم شرب، صنعت و کشاورزی) و ارائه تجربیات مرتبط در سایر کشورها می پردازد به طوری که حداقل می توان با این روش ها 50 الی 60 درصد کمبود منابع آبی استان را در سال 1410 تأمین نمود.

کلیدواژه ها:

حفاظت کیفی ، استفاده مجدد ، تصفیه فاضلاب ، مدیریت آب