بررسی تطبیقی شرایط اختصاصی موافقتنامه داوری در حقوق ایران و انگلستان

برای این که موافقتنامه داوری معتبر باشد موضوعی که مورد موافقت واقع می شود، باید قابلیت ارجاع به داوری داشته باشد. آثار نظم عمومی نیز در این زمینه حایز اهمیت است و باید منطبق با شرایط تجارت بین الملل بررسی گردد. منشا صلاحیت مرجع داوری، اراده طرفین می باشد که در موافقتنامه داوری به ظهور می رسد. موافقت نامه داوری قراردادی است که به موجب آن طرفین توافق می کنند، حل و فصل اختلافات موجود یا آتی خود را در مورد یک یا چند رابطه حقوقی معین به داوری ارجاع نمایند. از آنجا که صرف توافق طرفین مبنی بر مراجعه به داوری جهت تشکیل مرجع داوری کفایت می نماید و درج جزییاتی مانند آیین دادرسی، تعداد داوران، محل داوری، زبان داوری، نحوه صدور رای و بسیاری از موارد دیگر الزامی نمی باشد، این اجزا به همراه شرایط اساسی و اصلی موافقتنامه داوری به صورت تطبیقی در نظام حقوق ایران و حقوق تجارت بین الملل بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

موافقت نامه داوری ، ایران ، انگلستان ، تجارت