اثر فعالیت مقاومتی بر شاخصهای آسیب اکسایشی در کشتی گیران سالمند تمرین کرده رقابتی

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فعالیت مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپید و آسیب DNA در کشتی گیران سالمند رقابتی بود. 8 کشتی گیر سالمند (سن 59/75 ± 1/98 سال، قد 172/25 ± 7/08 سانتیمتر، وزن 76 ± 14/6 کیلوگرم) و 7 سالمند غیر ورزشکار (سن 61/42 ± 1/9 سال، قد 173/14 ± 4/09 سانتیمتر، وزن 79/71 ± 8/15 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها برنامه تمرین مقاومتی را که شامل پرس پا، پرس سینه، باز کردن زانو، کشیدن میله لت، خم کردن زانو، جلو بازو، ساق پا و پشت بازو بود را با 60 تا 70 درصد یک تکرار بیشینه (1RM) و 8 تا 12 تکرار انجام دادند. برای اندازه گیری شاخصهای پراکسیداسیون لیپید ( (8-LVR 3*)2 و آسیب (8-OHdG) DNA، نمونه های خونی در قبل، بعد و 24 ساعت پس از فعالیت جمع آوری شدند و با استفاده از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد مقایسه قرار گرفتند. برای مقایسه بین گروه های ورزشکار و غیر ورزشکار از آزمون t مستقل استفاده شد. پس از فعالیت مقاومتی افزایش معناداری در پراکسیداسیون لیپید (P<0.05) و آسیب (P<0. 05) DNA در هر دو گروه مشاهده شد. در 24 ساعت پس از تمرین مقدار شاخصها کاهش معناداری نسبت به پیش از تمرین داشت و به سطوح اولیه بازگشت. سالمندان غیر ورزشکار بهطور معناداری پراکسیداسیون لیپید (P<0.05) و آسیب (P<0. 05) DNA بیشتری پس از فعالیت مقاومتی داشتند. یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد فعالیت منظم و طولانی مدت کشتی منجر به بروز آسیب اکسایشی کمتری میشود و کشتی گیران سالمند فعال پس از فعالیت مقاومتی آسیب اکسایشی کمتری را تجربه میکنند.

کلیدواژه ها:

پراکسیداسیون لیپید ، آسیب DNA ، فعالیت مقاومتی ، سالمندی