داروهای شخصی شده در دیابت: نقش آمیکس و بیومارکرها

داروهای شخصی شده، که داروهای طبقه بندی شده یا دقیق نیز نامیده می شود، قصد دارد برای بهترهدف قرار دادن مداخلات برای فرد، سود را به حداکثرو آسیب را به حداقل برساند. این مقاله به بررسی اینکه چگونه دیابت، مسیب شناسی (شناسایی علت)، پاتوفیزیولوژی و ژنوتیپ بیمار بر واکنش به درمان هایی که به طور معمول در بیماریه دیابت استفاده شده با عوارض جانبی درمان هایی که به طور معمول در بیماربه دیابت تاثیر می گذارد، می پردازد. سی-پپتید ( C - peptide) یک بیومارکر مفید است که برای راهنمایی انتخاب درمان ناکافی است، کمبود شدید انسولین، عدم پاسخ به گلوکاگون ( glucagon) مانند آگونیست های گیرنده های پپتیدا را پیش بینی می کند و تیازولیدیدین ها در بیماران مقاوم به انسولین موثرتر هستند. حوزه فارماکوژنتیک اکنون نتایج مهم بالینی را به ارمغان آورده است، که با سه مثال شرح داده شده است: حساسیت سولفونیل اوره در بیماران جوان مبتلا به دیابت بارداری 1 HNF: حساسیت سولفونیل اوره در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با عملکرد کاهش یافته allele در CYP29 که منجر به کاهش متابولیسم سولفونیل اوره ها می شود؛ و عدم تحمل شدید متفورمین مرتبط با عملکرد کاهش یافته انواع دیگر ناقل کاتدی ارگانیک (1OCT1 که توسط داروهایی که OCT1 را مهار می کنند نیز تشدید می شود. دیدگاه های سراسر ژنوم و پتانسیل های سایر ومیکس ها ، از جمله متاژنومیک ها و بمتابولومیک ها، سپس شرح داده شده، شبکه های فعل و انفعال داخلی پیچیده را که ما باید قبل از اینکه بتوانیم واقعا درمان های دیابت را شخصی کنیم بدانیم، برجسته کرده اند.

کلیدواژه ها:

دارو ، درمان ، انسولین گلوکاگون ، فارماکوژنتیک