بررسی اثر نوع و غلظت نرمکننده بر ویژگی های فیلم خوراکی تهیه شده از صمغ چرخک

در سال های اخیر، بیو پلیمر ها به عنوان جایگزینی مناسب برای مواد پلاستیکی حاصل از مواد مشتقات نفتی، در عرصه بسته بندی در نظر گرفته شده اند. لذا هدف این تحقیق، بررسی تولید فیلم خوراکی زیست تخریب پذیر از نوعی صمغ ایرانی بود. در این مطالعه، از صمغ چرخک و نرم کننده های سوربیتول، گلیسرول و پلی اتیلن گلیکول 600 در غلظت های 30%، 32/5%، 35% و 37/5% برای تولید فیلم خوراکی به روش مرطوب استفاده شد. در طی آزمایشات، مشخص شد که صمغ چرخک قادر به تشکیل فیلم با پلی اتیلن گلیکول 600 نیست. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که با افزایش غلظت نرم کننده ها، میزان نفوذ پذیری به اکسیژن و بخار آب و ازدیاد طول فیلم ها افزایش و مقاومت به کشش، مدول یانگ و زبری سطح فیلم ها کاهش یافت. مقایسه آنالیز آماری فیلم های حاوی دو نرم کننده مشخص کرد که نفوذ پذیری به بخار آب (معنی دار) و اکسیژن و ازدیاد طول (غیر معنی دار) در فیلم های حاوی سوربیتول از فیلم های حاوی گلیسرول پایین تر و زبری سطح آن ها نسبت به فیلم حاوی گلیسرول بیشتر بود (0/05> P). بنابراین باتوجه به پارامتر های اندازه گیری شده، فیلم حاوی 30% سوربیتول بهترین فیلم تولید شده در نظر گرفته شد، زیرا کمترین میزان نفوذ پذیری به بخارآب و اکسیژن (به ترتیب g.m/m2/Pa.s 0/49 و 3/7) و بالاترین مقاومت مکانیکی را دارا بوده و در عین حال از ازدیاد طول خوبی برخوردار بود.

کلیدواژه ها:

سوربیتول ، صمغ چرخک ، فیلم خوراکی ، گلیسرول