بررسی تحلیلی سیاست های تامین مسکن در شهرهای جدید

سیاست احداث شهرهای جدید در ایران با هدف کاهش فشارهای جمعیتی وارد شده به شهرهای بزرگ ناشی از افزایش جمعیت، رشد شهرنشینی در کشور و افزایش نیاز به مسکن در اواخر دهه 1360 مطرح گردید. شهرهای جدید در عین حال که با هدف تمرکززدایی از مادر شهر و همچنین برقراری ارتباط با آن، به وجود می آیند، باید با سیاست های تشویقی تمرکز زدایی فعالیتی از شهر اصلی نیز پشتیبانی شوند، تا شهرهای جدید صرفا عملکردی خوابگاهی نداشته و امکان کسب هویت مستقل را داشته باشند. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش های اسنادی- کتابخانه ای می باشد. در این مقاله سیاست های تامین مسکن در شهرهای جدید در جهان و ایران مورد بررسی قرار گرفت بررسی های به عمل آمده نشان می دهد که سیاست شهرهای جدید از سیاستی اضطراری برای پاسخ به نیاز مسکن، به سیاستی مکمل برای توسعه اقتصادی و سیاسی بدل شده و با گذار از کمیت به سوی کیفیت، از جنبه های کمی تامین مسکن انبوه به ویژه مشابه سیاست هایی که در این حوزه در ایران مطرح بوده، عبور کرده است. در این زمینه، تفویض بخشی از وظایف توسعه شهرهای جدید به سطح منطقه ای، مکان گزینی توسعه شهرهای جدید در اراضی غبردولتی، استفاده از توان بخش خصوصی و روش-های نوین مالی جهت توسعه شهرهای نسل جدید و به کارگیری رویکردهای شهر هوشمند، شهر کم کربن و شهر انرژی در نسل نوین شهرها در جهت بهبود سیاست ایجاد شهرهای جدید که منجر به توسعه بازار مسکن و رفع نیاز شهروندان شود، از مهمترین سیاست های نوین تامین مسکن در شهرهای جدید می باشد.

کلیدواژه ها:

سیاست های تامین مسکن ، شهر جدید ، تمرکززدایی ، مادرشهر