تعارض قاعده فراش و آزمایش DNA باتوجه به فقه امامیه ، اهل تسنن و حقوق موضوعه

قاعده فراش یکی از قواعد فقهی مشهور می باشد که از حدیث نبوی الولد للفراش و للعاهر الحجر گرفته شده است. طبق این قاعده اگر انتساب طفلی به جهتی به پدرش مورد شک و تردید واقع شود به موجب این قاعده ملحق به شوهر زوجه می شود. ما در این مقاله در بخش توضیح این قاعده، در خصوص جایگاه حقوقی، شرایط تحقق قاعده، ماهیت، قلمرو، مجاری آن و همچنین در خصوص اماره مطلق قانونی بحث کرده ایم.1. در سال های اخیر آزمایشات ژنتیک به عنوان یکی از ادله اثبات در دعاوی نسب، مورد توجه قرار گرفته است؛ بدین جهت تبیین اعتبار علمی و حقوقی آن، ضرورت خاصی دارد. آزمایش DNA یکی از شناخته شده ترین آزمایش ها در خصوص اثبات و نفی نسب است که شرحی از نحوه آزمایش را در این پژوهش آورده ایم. پرسشی که مطرح است این است که آیا می توان به استناد آزمایش DNA در جایی که قاعده فراش جاریست حکم به نفی نسب داد 2. در مقاله پیش رو ضمن بررسی جداگانه هریک ازمباحث آزمایش DNA و قاعده فراش به بررسی نظرات علمای امامیه و اهل سنت که در این خصوص نظرات قابل توجهی دارند پرداخته ایم. نظرات موافقان و مخالفان تقدم قاعده فراش بر آزمایش DNA را بیان کرده ایم و با طی یک مسیر منطقی و توجه به مصالح اجتماعی، قاعده فراش را مقدم بر آزمایش DNA دانسته ایم و به این نتیجه رسیده ایم که در صورت جاری بودن قاعده فراش فقط از طریق لعان می توان نفی نسب کرد.

کلیدواژه ها:

قاعده فراش ، آزمایش DNA ، اماره مطلق ، اماره نسبی ، لعان