اثربخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی بر کاهش پرخاشگری

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی بر پرخاشگری انجام گرفت. روش این پژوهش شبه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهر ساری بود. بااستفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای 200 دانش آموز انتخاب شدند و به پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) پاسخ دادند و از بین آنها 30 نفر که نمره بالاتر از میانگین داشتند بهصورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 90 دقیقهای به صورت گروهی تحت آموزش شناختی - رفتاری قرار گرفتند، در این مدت گروه گواه به فعالیتهای معمول خود مشغول بود. پس از اجرای مداخله هر، دو گروه مجددا به پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1992) پاسخ دادند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری صورت گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که پس از حذف تاثیر پیش آزمون، گروه آزمایش در مقیاس پرخاشگری، کاهش معناداری نسبت به گروه گواه داشته است. نتایج به طورکلی نشان دادند که آموزش درمان شناختی – رفتاری گروهی موجب کاهش پرخاشگری در هر سه مولفه رفتار پرخاشگرانه، احساس پرخاشگرانه و افکار پرخاشگرانه شده است. بنابراین به کارگیری درمان شناختی – رفتاری میتواند به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه بیانجامد.

کلیدواژه ها:

اثربخشی درمان شناختی – رفتاری گروهی ، پرخاشگری ، دانش آموز ان