تحلیل روانشناختی قصاید ملک الشعرای بهار

ملک الشعرای بهار شاعر بزرگ عصر بیداری و از نوابغ ادبی ایران است. فعالیتهای سیاسی و اجتماعی بهار تاثیر فراوانی در درونمایه اشعار وی داشته است و پیرو آن به دلیل اوضاع نابسامان زمان شاعر، آشفتگی های درونی و ذهنی جزو جدانشدنی شعر این شاعر تواناست. در این پژوهش سعی شده بر اساس نظریات روانشناسی جدید از جمله از نگاه کارن هورنای و آبراهام مازلو ، به تحلیل روانشناختی قصاید بهار پرداخته شود.بهار در بسیاری از قصاید خود از رنج های تبعید، زندان، ظلم و بی-عدالتی و دخالت بیگانگان سروده است. از نگاه روانشناختی دو مکانیزم مهرطلبی و انزواطلبی بیشترین بسامد را در شعر بهار داشته است. در مقابل ، رقبا و حاسدان در کلام شاعر با برتری طلبی قصد رنجاندن خاطر وی را دارند. در روانشناسی انسانگرا از نظر مازلو، ملک الشعرای بهار نماینده خودشکوفایی است و با وجود سختی ها و اوضاع نابسامان اجتماعی دست از تلاش و اصلاح ناراستی ها بر نمی دارد. روی آوردن به نیازهایی همچون محبت و تایید، خودبسندگی و محدود کردن زندگی از دیدگاه هورنای زمینه تامین آرامش روانی فرد است که در قصاید بهار مصادیق بی شمار آن را می توان یافت.

کلیدواژه ها:

ملک الشعرای بهار ، تحلیل روانشناختی ، کارن هورنای ، مازلو ، روانشناسی انسانگرا