طراحی مدل ساختاری ارتباط مدیریت استعداد با توانمندسازی کارکنان و اثربخشی سازمانی ادارات ورزش و جوانان استان تهران

هدف: هدف از این تحقیق تعیین ارتباط مدیریت استعداد با توانمندسازی کارکنان و اثربخشی سازمانی ادارات ورزش و جوانان استان تهران بود. روش شناسی: این تحقیق با روش تحقیق توصیفی- پیمایشی و به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان ادارات ورزش و جوانان استان تهران به تعداد 450 نفر بود که 180 نفر از آن ها بر اساس فرمول نمونه گیری کوکران به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه مدیریت استعداد آرمسترانگ(2006)، پرسشنامه توانمندسازی اسپریتزر و همکاران(1997) و پرسشنامه اثربخشی سازمانی حمیدی(1382) استفاده شد. از آمار توصیفی و مدل یابی معادلات ساختاری با تاکید بر نرم افزار LISREL/8.2 برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مدیریت استعداد با ضریب مسیر(85/0PC=) بر توانمندسازی کارکنان و با ضریب مسیر(39/0PC=) بر اثربخشی سازمانی اثر گذار است. همچنین توانمندسازی کارکنان با ضریب مسیر(69/0PC=) بر اثربخشی سازمانی اثر گذار است. نتیجه گیری: جذب و حفظ کارکنان هم راستا باهدف های سازمانی در ادارات ورزشی می تواند به توانمندی کارکنان کمک کرده و درنتیجه توانمندی کارکنان نیز اثربخشی سازمانی را افزایش خواهد داد.

کلیدواژه ها:

مدیریت استعداد ، اثربخشی سازمانی ، توانمندسازی ، ادارات ورزش و جوانان