تاثیر عوامل محیطی وکالبدی بر احساس دلبستگی کودکان به فضا و مکان کانون های پرورش فکری

فضا تنها یک سرپناه برای فعالیت های انسان نیست، بلکه پدیده ایست که انسان در تعامل خود با فضا، بدان معنا بخشیده و به آن دلبسته وبدین طریق فضا تبدیل به مکان می شود. نیاز انسان به تعامل عاطفی با فضایی که در آن زندگی می کند و یا به عبارتی دلبستگی به مکان ازجمله مهمترین ابعاد رابطه انسان و مکان است. در این پژوهش ضمن ارائه تعاریفی از حس تعلق به مکان و بررسی ابعاد و عوامل مختلف آن به تبیین نقش عوامل کالبدی در شکل گیری حس دلبستگی به مکان میپردازیم که شامل عوامل درون فردی و برون فردی می باشد، هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر عوامل محیطی و کالبدی بر احساس دلبستگی کودکان به کانون های پرورش فکری بوده است و فرض بر این بود که حس دلبستگی به مکان در رشد و پرورش کودکان نقش بسزایی دارد بدین منظور ابتدا مفهوم مکان و تفاوت آن با فضا بیان می شود، پس از آن به ارائه تعاریفی از حس مکان از دیدگاه های مختلف روان شناسی محیطی و پدیدارشناسی پرداخته می شود ودر ادامه عوامل شکل دهنده حس مکان و سطوح مختلف حس مکان بیان می گردد که جایگاه دلبستگی به مکان در این میان مشخص می شود، روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی می باشد و جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای انجام شده است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که دلبستگی به مکان، نقطه تلاقی عناصر کالبدی، عوامل محیطی، فعالیتها و مفاهیم ذهنی نسبت به مکان و فضا است. این حس دلبستگی موجب تبدیل فضا به مکانی با ویژگی های حسی و رفتاری خاص برای کودکان می شود و دارای ابعاد مختلف عاطفی، شناختی، عملکردی و رفتاری می باشند.

کلیدواژه ها:

فضا ، مکان ، دلبستگی ، عوامل کالبدی ، عوامل محیطی