بررسی اثر کربوکسیله کردن کیتوزان بر پایداری و سرعت رهایش آنزیم آمیلاز

در طی چند دهه اخیر استفاده از نانوذرات به دلیل خواص منحصر به فرد مانند سازگاری زیستی، زیست تخریب پذیری، اندازه نانومتری، افزایش دسترسی زیستی، کاهش اثرات جانبی، به طور گسترده ای مورد توجه محققین قرار گرفته است. در مقایسه با تمام پلیمرهای زیست تخریب پذیر دیگر، تنها کیتوزان به دلیل دارا بودن گروه آمین نوع اول، ویژگی کاتیونی دارد که آن را منحصر به فرد می کند. حضور گروه های عاملی واکنش پذیر در کیتوزان فرصتهای عظیمی برای اصلاح شیمیایی ایجاد می کند. از طرفی کاربردهای بسیار آمیلاز در صنایع و بخشهای مختلف، تلاش در جهت بهینه سازی نانوذره حامل را موجب شده است. هدف از این پژوهش کربوکسیله کردن کیتوزان و مقایسه ی سرعت و میزان رهایش آنزیم آمیلاز در دو حالت کیتوزان کربوکسیله و کیتوزان معمولی است. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، ابتدا به وسیله عوامل اتصال دهنده مانند آلفاکتوگلوتارات و NaBH4 و با فرآیند کربوکسیلاسیون، نانوذره کیتوزان عامل دار شد و سپس با فرآیند ژله ای شدن یونی و با استفاده از پلی آنیون دکستران سولفات، نانوذره ترکیبی حامل آنزیم آمیلاز ساختیم. با کیتوزان معمولی و دکستران هم نانوذره ساخته و نتایج سنجش آمیلاز و برادفورد این دو نانوذره را با هم مقایسه نمودیم. بحث و نتایج: نتایج حاصل، تفاوت میان سنجش آمیلاز و برادفورد در مورد کیتوزان معمولی و کربوکسیله را نشان داد که نشان دهنده رهایش آهسته تر و پایداری بیشتر کیتوزان کربوکسیله نسبت به کیتوزان معمولی است. با کربوکسیلاسیون، خواص سطحی کیتوزان بهبود یافته و نانوذره ی مناسب تری نسبت به کیتوزان معمولی بدست آمد.

کلیدواژه ها:

آمیلاز ، دکستران سولفات ، ژله ای شدن ، عامل دار کردن ، کیتوزان