تحلیلی بر گسترش آموزش عالی در مهندسی در طول برنامه های چهارم و پنجم توسعه

گسترش حساب شده و با برنامه ریزی مناسب در آموزش­عالی یکی از معیارها و عوامل توسعه و رشد اقتصادی و فرهنگی هر کشور به­­شمار می رود. هر چه آحاد جامعه به­ویژه جوانان کشور تحصیلات عالی داشته باشند، فرهنگ عمومی جامعه و پتانسیل انجام دادن امور با کیفیت بهتر بالاتر می رود. از طرفی، گسترش نامتوازن، بی رویه، حساب نشده و فله ای آموزش عالی بدون فراهم کردن الزامات  می تواند به کاهش کیفیت آموزش، افزایش نرخ بیکاری و بروز مشکلات اجتماعی و فرهنگی منجر شود. در طی فاصله زمانی ده ساله 94-1384 برنامه های پنج ساله توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران تغییرات گسترده ای از نظر کمی در آموزش­عالی کشور رخ داده است. افزایش چشمگیر تعداد دانشجو، افزایش زیاد تعداد دانشگاه ها و موسسات آموزش­عالی و گسترش تحصیلات تکمیلی از جمله شاخصه های این دوران است. در این مقاله ضمن ارائه آمار و اطلاعات مربوط به عواملی از جمله تعداد دانشجویان، تعداد دانشگاه ها و نسبت دانشجو به استاد با تاکید بر رشته های مهندسی در طول برنامه های توسعه چهارم و پنجم، وضعیت آموزش­عالی بررسی و تحلیل شده است. مشکلات و مسائل ناشی از چنین تغییرات وسیعی در آموزش عالی مطرح و بررسی، و در نهایت، راهکارهایی برای برون رفت از آنها ارائه شده است.  

کلیدواژه ها:

آآموزش مهندسی ، برنامه های چهارم و پنجم توسعه ، توسعه آموزش عالی ، آینده نگری ، تحلیل آموزش عالی