بررسی علل تبدیل نشدن احزاب به نهادهای سیاسی- اجتماعی پایدار در جمهوری اسلامی ایران

وجود احزاب و فعالیت های آ نها در هر جامع های برای پویایی و توسعه یافتگی اهمیت و ضرورت دارد. چه این که یکی از شناسه های توسعه سیاسی در هر کشوری وجود احزاب و نهادهای مختلف در جامعه است (البته نه هرنوع حزب و نهادی) تا با تضارب آرا، فرصت را برای ایجاد دموکراسی پدید آورند. احزاب در جوامع توسعه یافته یا دموکراتیک همچون نهادهای پایدار و پویش های سازمان یافته ای جهت بالا بردن سطح جامعه عمل می کنند. مقاله حاضر که در صدد بررسی علل تبدیل نشدن احزاب به نهادهای سیاسی- اجتماعی پایدار در جمهوری اسلامی ایران است پس از بسط فضای مفهومی موضوع تحقیق، موضوع احزاب را مورد بررسی قرار خواهد داد. مطابق با مستندات موضوعی ارائه شده در این مقاله، روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات در این مقاله، کتابخانه ای می باشد که از نوع مطالعات اسنادی داده های تحقیق گردآوری شده و با استفاده از روش تحلیل متون سیاسی مورد تحلیل و توصیف قرارگرفته است. یافته های این مطالعه، حاکی از آن است که،اولا؛ فرهنگ سیاسی توده ها در ایران به دلیل فرهنگ سیاسی نخبگان حاکم، غفلت طبقه روشنفکر جامعه ایران و نگاه منفی به تشکل های مدنی براساس عدم تجربه رضایت بخش گذشته تبدیل به نهادهای سیاسی-اجتماعی پایدار نشده اند، ثانیا؛ حاکمیت، به دلایل مختلف که در راس آن ها ایدئولوژی مسلط است، انعطاف لازم برایگفتگو با احزاب را نداشته است و بنابراین با احزاب منتقد، امنیتی برخورد کرده است. ثالثا؛ از طرف دیگر طبقه روشنفکر، دچار سرخوردگی نسبت به تغییر در نهادهای اجتماعی و سیاسی شده اند و از جانب دیگر مردم نیز نگاه بدبینانه ای نسبت به احزاب به دلیل پیشینه صد ساله احزاب در ایران پیدا کرده اند، که مجموعه آن ها روند تبدیل شدن احزاب به نهادی سیاسی- اجتماعی را کند کرده است.

کلیدواژه ها:

احزاب ، نهاد سیاسی- اجتماعی پایدار ، روشنفکران ، مردم ، برخورد سلبی- امنیتی ، ج.ا. ایران