واکاوی ادبیات دعایی قرآن در مناجات نامه خواجه عبدالله انصاری

دعا،  نمایش حضور موجودی ناچیز در برابر خالق بی همتا و تجلی تواضع عابدانه ی وی در مقابل اوست، که نشان از سطح اندیشگی و میزان معرفت داعی از دعا الیه دارد. اثر و اهمیت دعا در زندگی انسان در طول تاریخ _از آغاز تا آینده_ بر همگان مسلم است، بطوری که می طلبد الگوی بایسته دعا الیه و توانمند در بیان عواطف داعی  در اختیار باشد. این پژوهش سعی دارد تا با ارائه ساختار و شیوه دعای مطلوب از نظر قرآن، نشان دهد که بزرگان و ادبای قدیم چگونه با روح قرآن آشنا و مبانی آن را در خلوت خود، خواسته یا ناخواسته،  زمزمه کرده اند.خواجه عبدالله انصاری از جمله این قله هاست که قرآن را با جان خود نوشیده، چنانچه تالیفات وی انعکاسی از آن منبع الهی است. نگارندگان با بررسی دعای قرآن و سطح حضور آن در مناجات نامه ضمن بیان زیباشناسانه این شیوه، در پایان به این نتیجه می رسند که خداوند در جای جای قرآن اسلوب و الگوی مطلوب دعا را از زبان پیامبران به انسان ها آموخته است. چنانکه پیر هرات که در مکتب قرآن رشد یافته، مناجات نامه را تحت تاثیر دعای قران به رشته تحریر در آورده است.

کلیدواژه ها:

دعا ، خواجه عبدالله انصاری ، مناجات نامه ، قرآن