کسب مهارت کارگاهی در نظام آموزشی استاد و شاگردی در دوره اسلامی ایران

دردوره اسلامی اصول و قواعد اخلاقی خاصی را در برنامه تربیتی کودکان به کار میگرفتند. خانواده های مرفهتر کودکان را به مکتب و سپس حجره خویشاوندان میفرستادند ولی بقیه مردم، کودکان خویش را روانه دکان پر رونق استادی در بازار میکردند. اصناف برای خود مرامنامه هایی داشتندکه از جنبه نظری کامل بود ولی آیا به صورت عملی نیز مطابق اصول رفتار میشد هدف این مقاله بازنگری بخشی از شیوه استاد و شاگردی در کارگاه های صناعی است. در این پژوهش تاریخی- توصیفی با رویکردی فرهنگی، نگاهی به گزارشات جهانگردان و محققان داشتیم و دریافتیم که این قواعد همواره به نفع استاد عمل میکرده است.

کلیدواژه ها:

آداب صنفی ، نظام استادو شاگردی ، کارگاه های هنرهای صناعی ، فتوت نامه های صنفی ، کودکان کار