لزوم استفاده از سکونتگاههای بومی جهت توسعه شهری پایدار

ایجاد سرپناه و مسکن ایده آل و ارزان و مقاوم در کنار ایجاد اشتغال با رعایت جنبه های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی یک ی از مهم ترین نیازها جهت نیل به توسعه پایدار یک شهر ایده آل می باشد توسعه پایدار یعنی عمران و آبادانی همه جانبه که بر اساس مطالعات دقیق از ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی یک جامعه ارزیابی و طراحی می گردد . ویژگی های خاص سکونتگاههای بومی در ایران از جمله هزینه مناسب و رعایت مسائل زیست محیطی و در صورت تولید صنعتی و انبوه ایجاد اشتغال در کنار حرکت کشورهای پیشرفته به سمت ساخت خانه های چوبی و ارزان و مقاوم ضرورت تحقیق در امر فوق را در کشور اجتناب ناپذیر می سازد و از آنجا که کشور ما روی خط زلزله قرار دارد از مهم ترین ویژگی این سکونتگاه ها ایمن سازی و ارائه طرحی نوین که علاوه بر خصوصیات فوق دارای مقاومت مناسب در برابر زلزله نیز باشد. در این مقاله ضمن تحقیق و بررسی این سکونتگاه ها از لحاظ جنس « مرطوب کوهستانی » بر روی بیش از 400 واحد مسکونی بومی در مناطق اقلیمی شمالی ایران مصالح بکار رفته و مزایا و معایب آن مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته در ادامه مقاله طرح و الگوی مسکونی جدید و مناسبی ارائه شده که ضمن استفاده از مصالح سنتی مناسب و ارزان و بومی ویژگی و مقاومت مناسب این سازه در برابر زلزله و همچنین بحث ایجاد اشتغال در محل زندگی که بسیار با اهمیت بوده در شهرهای کوچک و روستاها به همراه کاهش چشمگیر هزینه ساخت مسکن، الگوی مناسب محیط زیست نیز بوده و گامی ارزنده در جهت نیل به توسعه پایدار برداشته می شود و نتیجه این که لزوم حرکت و ایجاد نوآوری و ارائه طرح های مشابه در صنعت ساختمان و شهرسازی با در نظر گرفتن فرهنگ و خصوصیات منطقه ای استفاده از مصالح بومی در کنار علوم نوین ایمن سازی و مقاوم سازی اجتناب ناپذیر می باشد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های بومی ، توسعه شهری ، شهر پایدار