بررسی عوامل موثر بر ارتقا اجتماع پذیری در دانشکده های معماری با رویکرد روانشناسی محیطی (نمونه موردی: دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز )

بیان مسئله: به نظر می رسد روابط و مشارکت اجتماعی دانشجویان در دانشگاه ها کاهش پیدا کرده است و به دنبال آن تبادل اطلاعات بین رشته ای و انگیزه کار گروهی محدود تر شده است.هدف از تحقیق پیش رو تبیین عوامل موثر در ایجاد و ارتقا اجتماع پذیری در فضاهای آموزشی با تمرکز بر دانشکده های معماری با رویکرد روانشناسی محیطی است.روش تحقیق: جهت پاسخگویی به هدف بیان شده ، مفهوم فضای عمومی ،اجتماع پذیری در فضاهای آموزشی با استفاده از روش پیمایشی و مصاحبه و استدلال منطقی و مطالعات همبستگی و مطالعه تطبیقی دو مورد(دانشکده هنر و معماری علوم تحقیقات، دانشکده هنر و معماری هاشمی رفسنجانی-واحد تهران مرکز) مورد مطالعه قرار گرفته است.بر اساس یافته های این پژوهش سطح تعاملات اجتماعی تاثیر مستقیم بر سطح خلاقیت و روابط دوستانه دانشجویان دارد و همچنین منجر به تبادل اطلاعات بین رشته ای،حس تعلق به دانشگاه و انگیزه کار گروهی میشود. از این رو بررسی عوامل موثر بر ایجاد و ارتقا اجتماع پذیری در فضا های آموزشی بسیار مهم است.یافته های این پژوهش می تواند در مطالعات اصول طراحی فضاهای آموزشی موثر و مفید باشد. با توجه به نتایج به دست آمده وجود صفات اجتماعی، کالبدی، طراحی و روانشناسی محیط، در فضاهای جمعی دانشگاه میتواند شرایط لازم را برای افزایش سرزندگی خلاق و اجتماع پذیری را تسهیل کنند.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، دانشکده های معماری ، فضای جمعی ، روانشناسی محیط