روش شناسی تهیه طرح های توسعه اینده (راهبردی ساختاری): نمونه موردی بندرعباس

برنامه ریزی شهری درایران به روش جامع تفصیلی درست از زمانی شروع شد که این شیوه به دلیل ناکارآمدی در حل معضلات شهری در خاستگاه اصلی اش به کنار نهاده شد و رویکردهای جدیدی با محوریت مردم و ذینفعان به وجود آمد، که برنامه ریزی راهبردی در آمریکا و طرح های ساختاری محلی در انگلستان از آن جمله اند. بنابراین وجود انتقادات به برنامه ریزی جامع در ایران ازهمان آغاز طبیعی بود. این انتقادات با حادتر شدن مسائل شهری و ناکارامدی برنامه ریزی در حل آنها بیشتر شدو باعث گردید حرفه مندان وتصمیم گیران در محتوا و فرآیند تهیه طرح ها تغییراتی به وجود آورند. اما این تغییرات نیز راه به جایی نبرد و ناچار وزارت مسکن و شهرسازی سابق با تشکیل کمیته های پیشنهاد تهیه طرح هایی با عنوا طرح های راهبردی ساختاری را ارائه نمود که تهیه طرح برای شهرهای برازجان، بندرعباس، قم و بوشهر از جمله نخستین نمونه هایی بود که با این شیوه تهیه وتصویب شد. با تهیه این طرح ها عملا گذر از برنامه ریزی جامع به برنامه ریزی راهبردی در تهیه طرح های شهری در ایران آغاز شد. این تحقیق با مورد پژوهی طرح راهبردی ساختاری شهر بندرعباس با روش تحلیل محتوا و اسنادی و کتابخانه ای سعی دارد براساس مورد پژوهی شهر بندرعباس روش و فرآیند تهیه طرح های راهبردی ساختاری در ایران را با روش شناسی و فرآیند پایه برنامه ریزی راهبردی مقایسه و تحلیل نماید. نتایج این تحقیق براساس مورد پژوهی شهر بندرعباس نشان می دهد که با وجود تغییر در محتوا و عنوان طرح های شهری، روش شناسی تهیه آنها همچنان خطی بوده و فرآیند تهیه طرح های راهبردی ساختاری منطبق با فرآیند پایه برنامه ریزی راهبردی نمی باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی راهبردی ، طرح راهبردی ساختاری ، روش شناسی ، شهر بندرعباس