حفاظت و مرمت خانه های بومی کوچک: مفهومی اساسی در حفظ اصالت منظر فرهنگی بافت های تاریخی شهری و روستایی

گرایش به حفاظت از خانه های کوچک تاریخی ریشه در تاملات بین المللی دارد. توجه به معماری روستایی در سال 1954، بعدها منشور و نیز 1946، و قطعنامه کنگره آمستردام میراث اروپایی 1975 و همچنین تفکرات معمارانی همچون برنارد رودفسکی 1964 در بیان اهمیت معماری بومی پیشگام بوده اند. اگرچه پس از جنگ جهانی دوم بازسازی و مرمت بافت های تاریخی محدود به مرمت تک بناهای با ارزش و احیای بافت های شهرهای بزرگ تاریخی بوده است. اما امروزه این مفهوم شامل حفظ و نگهداری سنت ها و معماری بومی حفظ تنوع فرهنگی مناطق مختلف نیز شده است. در این پژوهش مطالعه کنگره ثروت اروپایی 1975، ترینیدا 1982 بیانیه لوزان 1990 سند نارا 1994 بیانیه استکهلم 1998 بیانیه مکزیکوسیتی 2000، اجلاس یونسکو 2005 و.. برای اشراف به فهم مطلب مورد نظر بوده است. همچنین به بررسی نتایج اقدامات بین المللی پرداخته می شود. اقداماتی که در کشور انگلستان، ایتالیا، مجارستان ... انجام شده است. مدنظر قرار می گیرد. روش حصول به نتایج روش تحقیق کیفی و روش استدلال منطقی است. نتایج نشان می دهد، ساخت و سازهای بومی نمایانگر زندگی معاصر، سندتاریخی جامعه و جهانی باید اقدامات گسترده به منظور حفظ آن ها انجام شد. اصالت و هویت یک جغرافیایی محیطی منوط به حفظ یکپارچه ارزش های سنتی وبومی است. تخریب و حذف خانه های بومی و کوچک درون بافت های تاریخی به اصالت مکان و یکپارچگی فضایی مجموعه ها و بناهای با ارزش تاریخی خدشه وارد می کند. منظر فرهنگی یک محیط تاریخی شامل مفاهیم مختلفی است که اصالت و حس مکان و هویت آن منوط بر حفظ مفاهیم وارزش های بومی است.

کلیدواژه ها:

خانه های بومی ، منظر فرهنگی ، اصالت مکان ، حفظ هویت و یکپارچگی ، منشورها و اقدامات بین المللی