مضامین مشترک در شعر باباکمال خجندی و محمدشیرین مغربی با رویکرد وحدت وجود ابن عربی

در این پژوهش مانند دیگر پژوهش های علوم انسانی به روش تاریخی و با مراجعه به اسناد و مدارک معتبر کتابخانه ایمضامین مشترک در شعر کمال خجندی و شیرین مغربی را مورد بررسی قرار گرفته است انجام شده است. نام شیخ کمالالدین مسعود خجندی، عارف و شاعر معروف در ادبیات و عرفان اسلامی جایگاهی ویژه دارد و نام او بر تارک عرفان و شعرفارسی از زمان زندگی او تا کنون می درخشد. برحق خجند باستان با کمال،عارف و شاعر نامدار می نازد و یکی از دلایلشهرت و معروفیت خجند همانا وجود خواجه کمال، فرزند شیرین کلام و عارف بنام آن دیار او بوده است. کمال خجندیمعروف به شیخ کمال و بابا کمال و خواجه کمال در شهر خجند در خانواده ای دانش دوست به دنیا آمد و پس از تحصیل علومرایج در نزد پدرش به سمرقند و چاچ و خوارزم رفت و سپس عازم حج شد. یکی از معاصران باباکمال خجندی، ملامحمدشمسبیژن مغربی تبریزی است. محمدبن عزالدین بن عادل بن یوسف التبریزی المعروف به شیرین محل تولدش را دران بند ازروستاهای رودقات تبریز دانسته و بعضی اصل او را نائین شمرده اند. وی، مرید شیخ نورالدین عبدالرحمن اسفراینی بود و بنا بهقول رضاقلی خان هدایت خرقه از دست شیخ محی الدین ابن عربی پوشیده است ولی تخلص او به مغربی بدان سبب است کهخرقه درویشی را در مغرب از شیخی که وارث روحانی ابن عربی بود دریافت کرده است. شعر کمال خجندی از میان شاعرانمشهور در جغرافیای پارسی گویان از جهت جوهره ی عرفانی بیشترین شباهت را به محمد شیرین مغربی دارد. آبشخور شعرشیرین محمد شیرین مغربی وحدت وجود ابن عربی است.

کلیدواژه ها:

کمال خجندی ، شیرین مغربی ، ابن عربی ، عرفان