شناسایی رگه های اوتایپ مقاوم به ریزومانیا در چغندرقند با بهره گیری از نشانگر مولکولی

به منظور دستیابی به پایه های مادری سینگل کراس مقاوم، وجود رگه های اوتایپ و نرعقیم مقاوم الزامی است. در پروژه حاضر از یک توده اصلاحی منوژرم به شماره دفتر ‮‭31714‬ که برای خاصیت اوتایپی و مقاومت به ریزومانیا تفرق نشان می دهد استفاده شد. در شهریور سال ‮‭1391‬ بذر این توده به همراه جفت نرعقیم آن در مزرعه اشتکلینگ کشت شد. در پاییز نمونه برداری برگ از گیاهان اوتایپ جهت آزمون مولکولی با نشانگر جفت ‭ZN‬1 که نوعی نشانگر ‭STS ‬یا ‭SCAR ‬بوده انجام گرفتو بوته های حامل ژن مقاومت‭Rz‬1 (شامل ژنوتیپ های هموزیگوت وهتروزیگوت) شناسایی شدند. در طول زمستان و با استفاده از نشانگر هم بارز ‭SNP‬1 بوته های منتخب مجددا غربال شدند تا تک بوته های هموزیگوت مقاوم مشخص شوند. در بهار سال ،‮‭1392‬ تک بوته های انتخابی هر یک در زیر کیج با سه بوته نرعقیم مربوط تلاقی داده شدند. در تابستان همین سال، بذر S1 از روی پایه های اوتایپ و بذر F1 از روی بوته های نرعقیم برداشت شد و در شهریور در مزرعه اشتکلینگکشت و در طول زمستان ورنالیزه شدند. در بهار سال سوم، ریشه های مربوط به هر جفت تلاقی در قطعات ایزوله کشت و پس از ساقه روی و در ابتدای گلدهی، تمام بوته ها از نظر صفت نرعقیمی و منوژرمی کنترل شدند. در نهایت ژنوتیپ های ‮‭31714-31714‬،‮‭7-4‬و ‮‭11-31714‬با بیشترین خاصیت اوتایپی در بین ژنوتیپ های مورد آزمون انتخاب شدند. واژه های کلیدی: چغندرقند، اوتایپ، نشانگر مولکولی، ریزومانیا، مقاومت،‭SNP.