اثر بخشی آموزش گروهی مهارت های زندگی بر سازگاری و احساس امنیت اجتماعی دختران بازمانده از ازدواج شهر فیروزآباد

تجرد، بالا رفتن سن ازدواج و خیل عظیم دختران مجرد بالاي 35 سال و آسیب هاي اجتماعی و روانی دختران بازمانده از ازدواج، پژوهشگران و اندیشمندان را مجاب کرده تا این موضوع را مسئله اي اجتماعی بدانند. لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مهارت هاي زندگی بر سازگاري و احساس امنیت اجتماعی دختران بازمانده از ازدواج شهر فیروزآباد در سال 1399 انجام شد. پژوهش حاضر نیمه تجربی با پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش را کلیه دختران بازمانده از ازدواج (بالاي 35 سال) تشکیل می دادند که در مجموع از بین آنها، 30 نفر که تمایل به شرکت در برنامه آموزشی داشتند به روش نمونه گیري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. از هر دو گروه به وسیله پرسشنامه سازگاري اجتماعی بل 1961 و حمایت اجتماعی صحابی 1389 پیش آزمون به عمل آمد. برنامه آموزش مهارت هاي زندگی طی 12 جلسه (هفته اي دو جلسه 90 دقیقه اي) براي گروه آزمایش اجرا ، سپس از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. تحلیل داده ها با روش تحلیل کوواریانس چند متغیري (مانکوا) انجام گرفت. یافته ها نشان داد که آموزش مهارت هاي زندگی در گروهآزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداري بر سازگاري اجتماعی و احساس امنیت اجتماعی تأثیر گذاشته است P›0/05 بنابراین میتوان از آموزش مهارت هاي زندگی براي بهبود سازگاري اجتماعی و احساس امنیت اجتماعی دختران بازمانده از ازدواج بهره برد.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، سازگاری اجتماعی ، احساس امنیت اجتماعی و دختران بازمانده از ازدواج