پدیدارشناسی معماری به مثابه گفتمانی بر علیه جریان بصر محوری

با سلطه رهیافت های فرمی و زیبایی بصری، معماری به نحو اجتناب ناپذیری از بسیاری از حوزه های معرفتی و همچنین امور اجتماعی و سیاسی کنار ماند. بنابراین تلاشی تازه برای پیوند دوباره معماری با وجوه معرفتی و همچنین اهتمام آن به مسائل انضمامی بشری ضروری به نظر می رسد. در این راستا پدیدارشناسی معماری به معنای نگریستن به معماری از درون تجربه آگاهانه آن است که به حضور وجودی انسان در جهان توجه دارد و دریافت های حسی و تبدیل آن در فرایندهای پردازش ذهنی و بازنمایی، مهم ترین نقش را ایفا می کند. تجربه معماری، موردی چند حسی است که کیفیات ماده، فضا و مقیاس به گونه ای برابر به وسیله چشم و گوش و بینی و پوست و زبان و عضلات سنجیده می شود. معماری، تجربه وجودی و حس در جهان بودن را تقویت می کند و این در اصل به تجربه های غنی از خود می انجامد. در این مقاله بر آنیم تا با روش توصیفی و با ارجاع به منابع کتابخانه ای به این موضوع توجه کنیم که در دوران کنونی نسبت میان ابعاد وجود جسمانی انسان و ابعاد وجود جسمانی بنای ساخته شده در ادراک آن فضا و نیز توان خلق مکانیت آن، محل پرسش بود. این پرسش از آن رو اهمیت دو چندانی می یابد که نسان در عصر انقلاب سوم (انقلاب فناوری دیجیتال) توانسته است تجربه حضور در فضا، ادراک و خلق مکان را در فرایندهای مجازی به ارمغان آورد و سرشت جسمانی اش را در فرایند خلق و تجربه اثر هنری با ابعاد بدنی اش را به حاشیه براند.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، بحران بصر محوری ، تجربه زیسته ، ادراک چند حسی