بررسی آموزشی درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر سرزندگی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم

هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير آموزش درمان شناختي رفتاري مثبت نگر بر سرزندگي تحصيلي دانش آموزان پايه ششم ابتدايي شهرستان بابل بود. روش پژوهش حاضر، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه پژوهش حاضر شامل كليه دانش آموزان پايه ششم ابتدايي شهرستان بابل در سال 1398 بودند. حجم نمونه با توجه به طرح پژوهش، براي هر گروه آزمايش و كنترل 15 نفر و در مجموع 30 نفر در نظر گرفته شده است كه به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شد و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزارگرد آوري دادها پرسشنامه سرزندگي تحصيلي حسين چاري و دهقاني زاده ( 1391 ) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي موجود در آمار توصيفي و آمار استنباطي به كار گرفته شد؛ در بحث آمار توصيفي با كمك روش هاي موجود در آن، ميانگين و انحراف استاندارد متغيرها، فراواني و درصد متغيرها ذكر شده است و از نمودار ستوني نيز استفاده شد. در بخش آمار استنباطي براي تائيد و رد فرضيات پژوهش از آزمون كوواريانس استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد آموزش درمان شناختي رفتاري مثبت نگر بر سرزندگي تحصيلي دانش آموزان تاثير دارد. با توجه به نتايج پژوهش حاضر به مشاوران و روانشناسان مدارس كه قصد بهبود وضعيت سرزندگي تحصيلي دانش آموزان دارند، پيشنهاد مي شود تا حد امكان از كارگاه هاي آموزشي درمان شناختي رفتاري مثبت نگر مرتبط با متغيرهاي پژوهش حاضر استفاده كنند.

کلیدواژه ها:

آموزش درمان شناختی رفتاری مثبت نگر ، سرزندگی تحصیلی ، دانش آموزان پایه ششم